O zbrodniach przeciw książkom na przykładzie cyklu Nekroskop

Przeczytałam w swoim życiu już wiele książek, nie powiem, że tony, ale dziesiątki kilogramów na pewno, kierując się czasem samym tytułem, innym razem autorem, kolejnym opinią jakiejś osoby, ale zdarzało się też, że tekstem na tylnej okładce… I tu się właśnie zaczyna problem, bo te opisy często bardziej wprowadzają w błąd niż opowiadają prawdę o książce, rzadko który potrafi naprawdę zauroczyć, ale czegoś tak niekompetentnego jak w przypadku cyklu Lumleya nie widziałam chyba nigdy…

(tekst nie powinien zawierać spojlerów większych niż tylne okładki książek, więc spokojnie można ten go przeczytać i później nadal z przyjemnością przeczytać Nekroskopa)


Opis z tylnej okładki przeczytać można po prawej stronie, mam nadzieję, że nie jest zbyt mały.

Z najbardziej porażających rzeczy, na czerwono czytamy „Pierwsza część pięciotomowego cyklu mistrza horroru”, co już jest jednym wielkim kłamstwem, bo w chwili ukazania się tego pierwszego wydania, czyli w 2003 roku, cykl liczył już trzynaście tomów. Rozumiałabym pomyłkę rzędu jednej części, gdyby wyszła rok wcześniej, ale nie, tom trzynasty (Obrońcy) został napisany w 2001 roku. Genialnie, prawda? Widać z daleka profesjonalne zajęcie się tematem.

Czytając tę książkę po raz pierwszy do czynienia miałam z wydaniem wydawnictwa Phantom Press, które faktycznie posiadało tylko pięć części i do druku poszło w okolicach 1991 roku, ale to przecież było aż 12 lat wcześniej! Widocznie niektórzy zostali jeszcze w tamtych czasach.

Wielce szanowny tekst z tylnej okładki

Mój boże, bo inaczej zacząć nie umiem… Opis ten jest tak niezgodny z prawdą, tak bardzo nie opowiada o książce i tak bardzo skupia się na jakichś nieistotnych szczegółach, że naprawdę nie wiem kto pozwolił coś takiego opublikować. Bo o ile Borys faktycznie jest nekromantą, to wcale nie ma w planach przejąć władzy nad sowieckim wydziałem paranormalnym, a z Harrym i tym pokonywaniem śmierci umysłem to też jest ostro przereklamowane, bo ma on po prostu dar rozmawiania ze zmarłymi.

Jest on więc mocno niezachęcający, przyznajcie sami. Przeczytalibyście?

Ja tę pierwszą część widzę inaczej, poznajemy wtedy historię Harry’ego (który jakby nie było jest głównym bohaterem, a nie Borys, jak nam mówi opis), który w dość młodym wieku stracił matkę, poznajemy jego lata dzieciństwa, pierwszą miłość oraz wszystko co go doprowadziło do momentu, od którego zaczynamy czytanie. Jest też owszem coś niecoś o Borysie i jego traumatycznym dzieciństwie, niemniej wciąż daleko mu do miana głównego bohatera.

Tłumaczenie

Kolejny powód do marudzenia i bicia głową o ścianę. Przez szesnaście tomów przewija się praktycznie za każdym razem inny tłumacz, co oczywiście skutkuje faktem, że raz Tibor ma na nazwisko Ferenczy, raz Ferenci, raz Ferenc, raz jakoś tam, a raz jakoś jeszcze inaczej – naprawdę doprowadza mnie to do szału, brat Tibora to czasem Janosz, a czasem Janos, zdarzyło się też chyba coś na zasadzie Jani bodajże. W takich sytuacjach naprawdę, tłumacze powinni czytać poprzednie części cyklu, by nie popełniać głupich błędów tego typu, bo inaczej jak błąd tego nazwać nie umiem.

W pierwszym wydaniu, tym starym, była postać nazwana „Rezydent” i miało to swoje brzmienie, takie intrygujące, więc jak przeczytałam o „Mieszkańcu” to mi dosłownie ręce opadły, bo zabrali temu bohaterowi charakter, naprawdę w ten sposób to odczułam. Przecież Rezydent brzmi genialnie, a Mieszkaniec w ogóle nie ma wydźwięku…

Nie chcę jednak zdradzać za dużo, powiem tylko, że jest to naprawdę ciekawa pozycja dla fanów fantastyki, reszta tomów jest idealna dla entuzjastów prawdziwych wampirów, brutalnych, ohydnych i potężnych, a nie jakichś świecących picusiów-glancusiów. I taki spojler nie spojler, jest parę treści przeznaczonych dla osób +18 (no tak, a ja czytałam to po raz pierwszy mając 8 lat) w znacznej większości książek z tego cyklu.

Z mojej strony to na pewno nie jest ostatnie słowo o Nekroskopie czy Brianie Lumley’u, gdyż jego nazwałabym swoim ulubionym autorem, a Harry Keogh to ten mój główny bohater, o którym śniłam przez wiele lat.