Blah.

To jeden z tych dni, kiedy mam totalnie dość wszystkiego.

Wyłączyłam Twittera i nie mam ochoty wracać. Muzyka mi nie wchodzi – udało się wreszcie z Innerpartysystem, ale to pierwszy raz, kiedy jakimś cudem nie brzmi mi Landon. To znaczy, dalej jest cudowny, ale nie mogę go słuchać. Podobnie z ostatnio kupioną płytą Sick Puppies. Teraz dopiero pomyślałam o Passion Pit i jest to trop wart sprawdzenia.

Za 6 dni moje urodziny. Kupiłam sobie tego arta, Darknet na Blu-ray i klawiaturę Cooler Mastera. Cieszę się cholernie, że znów moja klawiatura będzie brzmieć i będę miała numpad. Może się to wydawać trywialne, ale numeryczna klawiatura to całe moje sterowanie Winampem i znaczki z Unicode’u, z których korzystałam na co dzień, jak serduszko, m-dash czy poprawne cudzysłowy, które WordPress poprawia, ale Typora już nie. Darknet to już w ogóle pełnia szczęścia. Ubóstwiam ten serial i dobrze się czuję na myśl, że będzie stał na półce obok V/H/S czy Piły.

Czytam newsy, których niekompetencja i brak researchu doprowadzają mnie do szału, więc chyba będę brzydka i też takie napiszę (np. Seriale na podstawie książek, gdzie ktoś pominął 100, Hannibala czy Man in the High Castle). Cieszę się, że ruszyłam choć trochę z angielskim blogiem, bardzo mi się podoba jak wygląda i (przynajmniej na razie) nic nie będę ruszać, zrobiłam sobie tam piękne rzeczy związane z serduszkami i jaram się przeokropnie…

Nie wiem szczerze co się ze mną dzieje ostatnio. Eh.

PS. nie pisałam na Twitterze chyba 4 dni. Nikt nie zauważył. Dostałam 3 #FF-y.

Idę piec pierniki i myśleć dalej nad swoim życiem.