Pół roku w Irlandii

Dziś o 17 minęło pół roku, odkąd jesteśmy w Irlandii. Sześć miesięcy! Brzmi, szczerze, niewiarygodnie. Czuję się, jakby minęły może dwa? Może niewiele więcej. Ale skoro dawno o Irlandii nic nie pisałam, to wykorzystam okazję.

Irlandia nadal jest piękna. Wiosna zaczęła się wcześnie, już miesiąc temu poranki witały nas śpiewem ptaków i słońcem świecącym ostro na soczyście zieloną trawę. Dwa tygodnie temu zakwitły żonkile, a od trzech dni nie czujemy potrzeby, żeby włączać ogrzewanie – temperatura w nocy to co najmniej osiem stopni, w dzień 12, choć w słońcu jest o wiele cieplej.

Deszcz pada prawie codziennie, czasem przez dłużej niż piętnaście minut. Aktualnie to już na szczęście więcej słońca, bo jeszcze tydzień temu mieliśmy dość tych ciągłych chmur – nie było widać błękitnego nieba przez ponad tydzień. Miejmy jednak nadzieję, że utrzyma się to w takiej przyjemnej formie.

Krzysiek robi za szofera sąsiada, przy okazji ucząc się jeździć drugą stroną ulicy, a Amon już jest zapisany do szkoły. Amon! Moja mała dzidzia! Do szkoły! Jest bardzo podekscytowany, szczególnie, że będzie w jednej klasie z synkiem sąsiadów. Mam nadzieję, że entuzjazm mu nie minie, bo na razie bardzo chce się nauczyć pisać i czytać i być z innymi dziećmi. Będziecie trzymać kciuki, prawda?

Nie pozwiedzaliśmy jeszcze nic, mieszkamy sobie na naszej wsi, bywamy w Kilrush, a na spacery chodzimy w dwa sprawdzone miejsca nad ocean. Krzysiek biega i poznaje ciekawsze miejsca, które potem pokazuje mi na telefonie… albo na Twitterze.

Po ostatnich dwóch sztormach trochę podtopiło okolicę pic.twitter.com/SFYVDvTaSn

— Topher (@MoriaCat) February 26, 2017

Klientów lokalnych nadal nie mamy, bo nawet nie mamy czasu ich szukać, nowych ludzi też raczej nie poznaliśmy, ale to nic – mamy Sąsiadów i to mi w zupełności wystarcza.

I pomyśleć, że gdyby tak dobrze nam się z nimi nie układało, to za dwa dni bym musiała szukać nowego domu, bo w pierwszej wersji umowę mieliśmy mieć na pół roku. A teraz? Kto wie, może nawet zostaniemy tu na stałe.

---

Generalnie nie zmieniło się nic. Żyjemy jak żyliśmy po pierwszym miesiącu tutaj. Kolekcja płyt DVD się powiększa i za parę dni wskoczą tam nawet pudełka BD, moje pierwsze! Półki na książki dalej nie mamy, ale przecież i tak czytamy głównie ebooki. Wytłukliśmy większość kubków i misek, przez co wreszcie mogliśmy kupić nowe – nie ma tego złego, co nie? Przemeblowań przeżyliśmy już chyba pięć, a kolejne wizje nadal nam się kreują, więc to na pewno jeszcze nie koniec.

Ogólnie – jest bosko. Powrót do Polski nie wchodzi w grę, chociaż nie powiem, mamy oboje taką ofertę pracy, że gdzieś tam z tyłu głowy to się cały czas odbija. Ale nie. Za dobrze nam tu, za ładnie, a Amon by chyba płakał miesiącami za „ludźmi”, jak nazywa Sąsiadów.

---

W Polsce będziemy jakoś w wakacje, na przełomie czerwca i lipca, więc jak ktoś chce na piwo, soczek czy coś, to wiecie, mówcie wcześniej! I jak chcecie zobaczyć klify, to zapraszam, bo Irlandia jest cudowna.