Gillian Flynn – „Ostre Przedmioty” (Recenzja książki)

Jedna z tych niewielu książek, których nie mam w Legimi, którą w dodatku musiałam przeczytać w papierze. Jeśli jednak widzieliście serial to wiecie, że było warto.

Serialu nie widziałam, mam gdzieś tam w planach, ale z HBO GO mi totalnie nie po drodze.

Historia wciągnęła mnie od pierwszych chwil. Gdy w moje ręce wpadła ta zielona okładka byłam przed wieloma godzinami w komunikacji miejskiej – idealnie, prawda? Już pierwszego wieczoru pochłonęłam jedną trzecią, następnego dnia kolejne kilkadziesiąt stron i na wieczór w domu została mi końcówka. Po dwóch dniach było po wszystkim. I mimo tego, że recenzje serialu stoją znacznie wyżej niż książki, to mi tam prawie nic nie przeszkadzało.

Fabuła

Główna bohaterka, Camille Preaker (bardzo brzydkie imię i nazwisko…) wraca do rodzinnego miasteczka na zlecenie szefa, redaktora gazety wydawanej w Chicago, prosząc by zbadała sprawę zaginięcia dziewczynki. Oprócz rozgrywającego się na bieżąco koszmaru będziemy też poznawać problemy, z którymi boryka się Camille. A potworów w szafie ma sporo.

W tej historii odpowiedź na pytanie „kto jest mordercą” wcale nie jest tą najważniejszą. Czytelnik spokojnie dochodzi do rozwiązania jeszcze przed ostatnimi stronami w książce, ale to nie ta intryga jest tą, która sprawia, że Ostrze Przedmioty są wciągającą i ciekawą lekturą.

Słuchamy trochę o czymś, co obecnie nazwalibyśmy patologią, o dziewczynkach, które swoje pierwsze łóżkowe historie zaczynają o wiele za wcześnie, w warunkach dalekich od tego, co wydawałoby się normalne. Zobaczymy jak bohaterzy sobie z tym radzą, albo i nie radzą.

Zobaczymy więc Camille, która próbuje dojść do tego, co właściwie się stało, goniona przez koszmary z własnego dzieciństwa, kiedy to umarła jej siostra. Żyjąca na co dzień w anonimowym zgiełku wielkiego miasta, znajduje się w społeczności, gdzie każdy wie, kim jest…

Autorka

Wyobraźcie sobie, że w tej właśnie książce znajduje się jeden z lepszych cytatów, jakie udało mi się w życiu przeczytać. Chociaż cytat to może nie do końca, chodzi o całą rozmowę. O tym, że jeśli pijana dziewczyna zgodzi się na seks to to jeszcze nie jest gwałt, mimo że wiele osób tak by uważało. W kontekście #metoo brzmi to dla mnie jak głos rozsądku, bo gdzieś musi być różnica między kacem moralnym „po fakcie”, a faktycznym nadużyciem.

Jeśli dodamy do tego Zaginioną Dziewczynę, gdzie to kobieta wykorzystywała stereotypy na swoją korzyść, dostajemy obraz trzeźwo myślącej autorki, której mam po prostu ochotę bić brawo.

Czy mam teraz ochotę rzucić się na resztę książek autorki? Jasne! A Ostre Przedmioty będą sobie teraz grzecznie leżeć w biblioteczce, pośród tego niewielkiego zbioru papierowych perełek.