Raphael Montes — „Dziewczyna w walizce” (Recenzja książki)

Dziewczyna w walizce przyciągnęła mnie tytułem. Autor nic mi nie mówił, czemu ciężko się dziwić, skoro jest to jego pierwsza powieść wydana w Polsce i druga w ogóle.

Gatunek? Thriller.

Ostatnio książki z tego działu wskakują na moją półkę przeczytanych jedna po drugiej, a przede mną jak by nie było, kolejne trzy, o których wspominałam wczoraj.

Dziewczyna w walizce zachwyciła mnie już na starcie, tak jak uczyniła to Balsamiarka. Lubię taki bezpośredni język i poglądy, którymi trudno dzielić się społeczeństwem. Smaczku dodaje fakt, że jest studentem medycyny, aktualnie poznającym pracę patologa, a jego pies jest golden retrieverem wabiącym się Samson (jak labrador mojego przyjaciela).

och *.*
już go uwielbiam pic.twitter.com/XzMtyJzOTE

— Yz {królowa CSS-a} (@Yzoja) July 24, 2016

W powyższym cytacie macie w zasadzie to, o czym już opowiadałam.

Fabuła

Akcja powieści rozgrywa się w Brazylii, dla nas kraju dość egzotycznym, który jest ojczyzną autora. Mnie osobiście kojarzy się on tylko z karnawałem w Rio i Amonem Tobinem, od którego imię ma mój syn.

Teo, główny bohater, poza faktem, że jest studentem medycyny, mieszka z niepełnosprawną matką i generalnie unika kontaktów towarzyskich, za przyjaciółkę mając, poznaną w kostnicy, Gertrudę („pacjentkę„).

Na barbecue poznaje dziewczynę, Clarice, bezpośrednią, śliczną artystkę. Teo podstępem zdobywa jej numer, trochę ją śledzi, po kilku godzinach zna już jej adres. Innego wieczoru też ją śledzi, nawet zdradza swoją obecność, gdy Clarice trochę za bardzo podpita próbuje dotrzeć do domu. Zaprowadza ją tam, poznaje jej matkę, a dziewczyna na pytanie „kto to?” odpowiada, że jej chłopak.

Niestabilnemu umysłowi zauroczonego Teodora nie potrzeba nic więcej.

Dziewczyna w walizce to oczywiście Clarice, która już w pierwszych rozdziałach rzeczywiście ląduje w różowej walizce Samsonite. Ale spokojnie, żywa.

Ta powieść to zdecydowanie coś innego. Jest odważna i… niepokojąca, w sensie, wiecie, chyba bałabym się wiedzieć co jeszcze autorowi siedzi w głowie. Trzeba przyznać, że jest naprawdę ciekawie, że trzyma w napięciu, jest niekonwencjonalnie i strasznie.

Jeśli lubicie dreszczyk emocji, a nie lubicie opasłych tomisk, to Dziewczyna w walizce i jej trzysta stron, czekają na Was z niecierpliwością.

P.S. nadal mój mózg krzyczy na opalanie się na Sylwestra.