Piąteczek przed długim weekendem. Rozmawiam z moją Project Managerką. „Rozmawiałyśmy z Izą, jakby to fajnie było Cię sklonować, tylko z różnymi umiejętnościami”. Więc stało się, od piątku siedzę i uczę się node.

Kolejny redesign. Kto dostał cholery ten podnosi rękę w górę, zostawia wkurzoną minkę na Facebooku albo kilka L na klawiaturze. (Tak, to czary, dojedziecie do dołu strony i okaże się, że zostawiliście mi serduszko).

Pisanie po angielsku od dłuższego czasu chodzi mi po głowie. W 2015 roku założyłam sobie tumblerka i starałam się pisać na nim codziennie, cokolwiek, dosłownie cokolwiek. Zazwyczaj były to notki do stu słów, ale były. Ćwiczyłam pisanie i to było świetne.

Nie codziennie, ale coraz częściej, zaraz przed zachodem słońca wkładam trampki, moją fioletową kurtkę, do kieszeni wkładam telefon i wychodzę z domu. Lada dzień do całego zestawu dojdą jeszcze słuchawki z ukochaną muzyką w środku, ale na ten moment towarzyszy mi po prostu cisza.

yzBuntu. No popatrzcie. W poprzedni czwartek, gdy wybierałam się do łóżka, żeby pooglądać Roswell na laptopie, on mi wziął i upadł. Kabelkiem okręcił się wokół drzwi i… ups.

Stało się ‒ wyleciał Disqus. Już parę tygodni temu zauważyłam, że na moim blogu pojawia się trochę za dużo ciasteczek.

Dziś o 17 minęło pół roku, odkąd jesteśmy w Irlandii. Sześć miesięcy! Brzmi, szczerze, niewiarygodnie. Czuję się, jakby minęły może dwa? Może niewiele więcej. Ale skoro dawno o Irlandii nic nie pisałam, to wykorzystam okazję.

Prawie dwa lata temu kupiłam swój pierwszy telefon z logo ASUSa, był fioletowy, miał pięciocalowy wyświetlacz i o niebo lepszy aparat niż mój Samsung Galaxy S3 mini z popękanym ekranem. To był cudowny telefon, ale nadszedł czas na młodszego brata.

Może kiedyś udało Wam się zabłądzić w sekcję Menu „Książki”, gdzie kryją się odnośniki do zbiorów przeczytanych w każdym roku książek. Dwa razy już dostałam pytanie: jak to jest zrobione. Więc wreszcie mam chwilę, żeby to wszystko spisać. Tak. Kategoria dev.

Tak, znowu. Po cichu liczę, że to już tak na dłużej – na ten moment jestem naprawdę zadowolona i poza drobnymi poprawkami, które wyjdą w praniu, nie mam ochoty nic zmieniać.

Czas na kategorię dev! Tego się nie spodziewaliście, prawda? Ja w sumie też nie. Wczoraj dostałam pytanie o to, jak działają Przeczytane Książki u mnie na blogu, a dziś „w pracy” zrobiłam tak piękny kawałek kodu, że muszę się nim pochwalić.

No właśnie, bo Wy w sumie niewiele wiecie nadal, jak to się wszystko stało, że tak nagle tam, teraz tu.

Cholera. Znów mi się chce czegoś innego.

Nareszcie, po dwóch tygodniach w nowym domu, mamy internet! Radiówka, pakiet 5 MB/s – jak na razie hula, więc nie mam zamiaru narzekać.

Mija kolejna doba bez normalnego internetu. 10 GB z telefonu na kartę przy typowym użytkowaniu znika momentalnie. Ja zapomniałam co to Netflix, dzieci już ledwie pamiętają swoje ukochane bajki z YouTube’a. Konsole dalej w Polsce.

Czemu by nie, prawda? Już za tydzień będziemy w innym kraju, widoki może nie zmienią się spektakularnie, ale bliskość oceanu, wielkich zielonych pastwisk i gór, które zastąpią nam niekończące się bloki na horyzoncie, to będzie coś odświeżającego.

Za trzy tygodnie i pięć godzin będziemy lądować w Irlandii na lotnisku w Shannon. Trzy tygodnie! To mniej niż minęło od seansu Lovesick, co było przecież tak niedawno. Cholera. Stresuję się.

Zaczęło się całkiem niewinnie. Przy okazji przygotowywania nowej odsłony strony iMagazine poznaliśmy się z większością zespołu. Wspaniałego, kreatywnego zespołu, z którym ciężko się nudzić… I właśnie jeden pomysł wciągnął mnie trochę bardziej niż tylko do poziomu linijek kodu.

Niezależne i nieprzekupne Jury w składzie Angelika Borucka (czyli ja) oraz Krzysztof Stambuła (@st4mp_) zdecydowało o trzech zwycięskich cytatach w ostatnim konkursie.

Parę osób pisało, że chciałoby trochę poczytać o mojej pracy. Wreszcie nadszedł czas. W zasadzie nawet mam pomysłów na więcej niż jeden wpis. Na początek o tym, jak się pracuje w domu, jak wygląda typowy dzień i co jest mi niezbędne przy pracy.